TerugDe formule 1 door de ogen van een fanatieke fan:
Rode auto of rode loper?
Al sinds ik een jong meisje was, droom ik van een entree op de roder loper. Camera’s zouden flitsen, publiek mijn naam scanderen en ik zou hooghartig melden dat mijn jurk van Valentino was. Of Versace. Of wie er dan ook jurken maakt, daar heb ik nu eenmaal geen verstand van.
Nu heb ik mijn eerste rode loper-ervaring gehad en het is iets anders verlopen. Allereerst stapte ik niet elegant uit een limousine, maar viel ik gewoonweg uit de Ford Focus van mijn schoonvader. Die had hij, vanwege een enorme plensbui, heel slim op de rode loper geparkeerd. Pal voor de deur van de bioscoop. Verder was mijn aanbiddend publiek een kudde vaders met kinderen die naar een middagvoorstelling waren getogen. Ik droeg ook geen jurk van Versace, maar een finse vlag-rok met een Kimi-shirtje. Terwijl ik opnieuw trachtte een zelfverzekerde entree te maken, wachtte me de ijzige blik van de kassa-juffrouw. Of ik het ook niet asociaal vond dat we haast naar binnen waren gereden. Ze zag eruit alsof humor een woord was dat niet in haar woordenschat hoorde. Ik besloot dan ook tot de hooghartige aanpak en bitste dat ik gereserveerd had en mijn kaartjes wilde hebben. Mijn kleding kwam niet eens ter sprake. Ja, dat had ik me heel anders voorgesteld.
De achtergrond van deze teleurstellende ervaring was de Cinemec in Ede, waar we met een zeer uitgedunde groep de GP van Magny Cours gingen aanschouwen. Toen ik dit idee opperde, had ik een grote groep enthousiaste F1-fans voor ogen. We zouden juichen en roepen bij inhaalacties en foutjes. Iedereen wandelde trots als een pauw in de F1-kleding en het zou duidelijk zijn wie we allemaal supporten. Eigenlijk net als in Nurburg eigenlijk. Maar dan in het klein.
Tsja. Ik zag waarempel een McLaren shirt en een verdwaalde Red Bull-fan. Nu valt dat percentage op zich wel mee, tenminste op een aantal van 25 mensen in de zaal. Ter illustratie; er kunnen er 336 ingepropt worden. En ik heb werkelijk NIEMAND kunnen betrappen op enige F1-kennis. Ik begreep al snel dat de kleine champagne-flesjes in mijn tas zouden moeten blijven. Het zou dus echt van de race moeten komen. Dat is wel een dilemma; de glamour van de rode loper of de winst van de rode auto?
Het was wel leuk om de race te bekijken op een een scherm dat iets groter was dan de onze. Jammer van de 16 extra camera-standpunten die ons, volgens mij, zijn onthouden. Echter was dat geen drama. We zagen zo ook wel dat Hamilton een slechte race aan het rijden was (we waren de enige die juichten), Alonso steeds verder wegzakte (we waren de enige die baalden) en dat Kimi zijn cadeautje aan Massa gaf (ik zat toen zowat in het scherm en heb dan ook niets meegekregen van de mensen om me heen).
Wat kan ik over het resultaat vertellen? De posities van de vier belangrijkste strijders zijn weer door elkaar gehusseld. Ove Andersson zal ongetwijfeld een dikke knipoog aan Trulli hebben gegeven. Alonso heeft vast en zeker zijn ontsnappingsclausule nog eens doorgelezen. Massa was zo schor van het juichen dat hij dagen geen interviews kan geven (godzijdank). Kubica kan weer dromen over zijn tuintje in plaats van alle fotografen om zich heen te plezieren met ‘en profil’ foto’s. Piquet zal het vast op een zuipen hebben gezet om zijn eerste punten te vieren. Kimi heeft zich vast bij hem aangesloten vanwege zijn opluchting van de 8 punten, zijn ergenis over zijn teamgenoot, teleurstelling over zijn verloren en verdiende overwinning en vanwege zijn liefde voor een feestje.
Hoe kan Montoya nu zeggen dat de F1 saai is? Ik zie het niet hoor. Ik geniet van alle acties, emoties en sensatie op en naast de baan. En daarmee is gelijk duidelijk dat ik de winst van de rode auto verkies boven een rode loper....
|
|